Właśnie wybierałam się do rodziców, gdy zadzwonił telefon. Było około południa. „Masz włączony telewizor?” usłyszałam w słuchawce. „Nie, bo ubieram tylko buty i wyjeżdżam” – odpowiedziałam.

Wtedy dowiedziałam się o abdykacji Benedykta XVI. Zanim wyjechałam obdzwoniłam jeszcze kilku znajomych. Potem z rodzicami sporo na ten temat rozmawialiśmy…

Co poczułam? Szczerze powiedziawszy nic. Raczej sensacyjny ton, którym została poinformowana sprawił większy niepokój, niż sama treść informacji.

Jak dla mnie, kompletnego laika, nie znającego się na pewnych realiach, to odważna decyzja. Dlaczego? Nie mam wątpliwości, że papież zdawał sobie sprawę, jakie ta decyzja wywoła reakcje w świecie. Wszyscy będą skupieni na nim, oczy całego świata będą wpatrzone w niego, wyszukując przy tej okazji prawdziwej przyczyny, nie ufając do końca jego słowom. A człowiek to wszak bardzo skromny, którego ta popularność musiała bardzo męczyć. Świadomość konsekwencji i reakcji na tę decyzję posiadał. Mnie chyba zabrakłoby odwagi, choć papieżem nigdy nie będę ;o))

Dla mnie to akt odważny, roztropny i nie mam wątpliwości, że przedyskutowany z Bogiem. Zwłaszcza, że kilka miesięcy ta myśl w nim dojrzewała.

Świat idzie naprzód coraz szybciej i papież musi za nim podążać. Moi rodzice mają po 81 lat i widzę, z jakimi trudnościami się borykają, choć są nadal bardzo aktywni. Widzę też, jak wielką mają trudność z akceptacją tego, że już nie we wszystkim są sprawni. Mając 86 lat człowiek ma prawo być zmęczony, a przypuszczam, że i dość poważnie schorowany. Musi mieć świadomość, że w którymś momencie nie da rady i może wyrządzić więcej szkody, niż pożytku. To naprawdę odważna decyzja i zarazem nadająca nowy kierunek w życiu Kościoła.

A mnie ta cała sprawa sprowokowała do zastanowienia się nad moją świadomością bycia Kościołem i potrzebą modlitwy w tej intencji…