Zaczynam od kilku dni odczuwać wewnętrzny niepokój. Nawet wczorajsza spowiedź, choć przez moment odczułam ogromną radość, dziś nie wnosi uspokojenia. To nie jest jakoś bardzo bolesne, bo czuję przyczyny tego braku spokoju. Czytam książkę o siostrze Faustynie, inną o Karolu Wojtyle i jakoś zaczyna mi czegoś w moim życiu duchowym i nie tylko duchowym brakować.

Dobrze, że na widnokręgu widać już Wielki Post, bo i nadzieja, że ten czas inaczej wykorzystam, wchodzi we mnie. Zaczynam patrzeć na swoje życie i zauważać zaprzepaszczone łaski (pewno wiele jeszcze jest nieodkrytych). Może to właśnie niepokoi mnie?

A może to pokusa szatańska, by odejść od teraźniejszości i ubolewać nad tym, co utracone? Nigdy nie będę siostrą Faustyną, nie będę żyć w tamtych czasach, bez komputera, telewizji i pośpiechu. Nie będę też Karolem Wojtyłą, co utracił w młodym wieku wszystkich najbliższych, został obdarowany niezwykłym umysłem i wrażliwością. Mogę naśladować ich w miłości wobec bliźnich, pragnieniu i tęsknocie za Bogiem. Ale w moich realiach, choć czasem chyba stają się one dla mnie usprawiedliwieniem, muszę znaleźć inną, swoją własną drogę...

Dzisiejsza Ewangelia też podsuwa te myśli. Kiedy widzę tłumy stęsknionych, pewno też żądnych sensacji, ale przede wszystkim pragnących dotknięcia chociażby frędzli u szaty Jezusa, to widzę, że nie ma we mnie takiej tęsknoty, że i wiara w to, co może uczynić kruchutka…

Może, gdybym kiedyś… no właśnie – tego nie zmienię, a Bóg, mimo błędów, niewłaściwych wyborów, jest nadal przy mnie i czeka, bym oddała Jemu to, co nieudane, błędne, zaprzepaszczone i pozwoliła się takiej poranionej prowadzić. Ech… jak bardzo brakuje mi takiej wiary… a przecież mogę o nią prosić, dlaczego tego nie robię?  Bo wciąż gotuję się we własnym sosie, moich zranień, smutku, niespełnionych ludzkich oczekiwań, a Pan Bóg, choć poświęcam Mu swój czas, jest wciąż mi daleki, choć tak bliski przecież…