Czasem przekonuję się, że moje zadziwienie działaniem aniołów jest spowodowane tym, że chyba wciąż za mało wierzę w ich moc. Nie powinnam się dziwić, a jednak wciąż się dziwię. Choć może to bardziej zachwycenie? Od pewnego czasu częściej rozmawiam z moim aniołem. Od kilku tygodni prosiłam go, by porozmawiał z aniołem kogoś, z kim miałam załatwić sprawę, a dokładnie upomnieć się o pieniądze. A to dla mnie zawsze jest kłopotliwy temat. Na zebraniach z rodzicami zawsze z tą kwestią mam problem.

Ale od początku… Ktoś, można tak to określić, był winien mi pewną kwotę pieniędzy. Prosiłam mojego anioła, by pogadał z aniołem tego kogoś, by mu o tym przypomniał. W końcu podjęłam decyzję, by jednak zadziałać i podejść i poprosić. Kiedy tylko pojawiłam się na horyzoncie– nie musiałam mówić nic, choć wcześniej już widzieliśmy się wiele razy, ale wtedy jeszcze czekałam i nie szturmowałam w stronę anielskiego świata. Jednak wczoraj, gdy weszłam ten ktoś sam zaczął o tym mówić, że już mu się śniłam, że gdyby umarł to w niebie by mu to wypomniano, i takie tam podobne kwestie.

Znów przekonałam się o tym, że potrzeba także mojego działania, by Bóg, czy też anioł mógł zadziałać. Musiałam podjąć decyzję włożenia własnego wysiłku. Choć to, czego najbardziej się obawiałam, czyli wypowiedzenia prośby, zostało mi  darowane. Aniołowie zadziałali. Czy nie bywa tak, że czekamy na cudowną interwencję leżąc brzuchem do góry? Ja tylko podjęłam decyzję, że jednak podejdę i porozmawiam, cały czas wołając do anioła. Gdybym jej nie podjęła, nadal bym czekała i prosiła…

No cóż, jeśli powątpiewałam w moc mojego anioła stróża, to wczoraj nie miałam co do niej cienia wątpliwości. Tylko jeszcze z tym pilnowaniem mojej samodyscypliny mu nie wychodzi. Ups sorry – to ja wciąż jestem głucha, gdy mnie szturcha i przypomina o tym, czy o owantym.