Miałam wiele różnych myśli, gdy wrzucałam "Kromkę Słowa Bożego", którymi chciałam się tu podzielić. Jednak, gdy zasiadłam przed komputerem popołudniu wydawały mi się nieważne... Dlatego wrzucam tu dziś kilka myśli o chrzcie świętym. Nic nowego, ale warte przypomnienia...

 

to ja ;) zdjęcie zrobione znacznie później niż dzień mojego chrztu, który przyjmowałam w niespełna dwa tygodnie po urodzeniu. Zrobione jednak w tym samym roku...

Dziś moje myśli biegły w strone tegoż sakramentu. Dopiero, gdy zaczęłam katechizować i realizować lekcje nt. chrztu, bardziej do mnie dotarło, co tak naprawdę wydarzyło się w tym momencie w moim życiu.

Operując utartymi sformułowaniami - stałam się dzieckiem Boga, czyli Jego własnością. W tym dniu rodzice oddali mnie Bogu, by zamieszkał we mnie. A ON z radością to uczynił oczyszczając wpierw moje serce z grzechu pierworodnego. Od tego dnia towarzyszy mi stale. To raczej ja chowam się gdzieś w krzakach przed NIM. A ON wtedy mnie szuka, pyta, gdzie jestem... W tym dniu zostałam również włączona we współnotę Kościoła, wspólnotę różnych ludzi. Katechetów, ruchów, znajomych tylko z kościoła i kapłanów, dzięki którym mogę mieć udział w sakramentach sprawowanych w tejże wspólnocie.

Ten sakrament umożliwił mi przyjęcie pozostałych sakramentów, do których musiałam nieco dorosnąć. Stał się bramą do nich. Tak właściwie to powinnam świętować nie tyle urodziny ziemskie, co urodziny niebieskie. 

Za łaskę chrztu i rodziców, którzy podjęli taką decyzje, a potem w tym duchu mnie wychowywali należy się moja wdzięczność. Dziś przez cały czas spotkania z rodzicami chciałam się spytać, czy pamiętają jaki ksiądz mnie chrzcił i jak wyglądał mój chrzest, ale w końcu zapomniałam, mimo iż kilka razy ta myśl przychodziła mi do głowy. Będzie jeszcze okazja jutro, jadę po dłuższej przerwie na spotkanie ikonopisarzy, by zacząć kolejną ikonę...