Ciągle gonię czas, nawet wtedy, gdy mam go sporo. Ciągle myślę, że nie zdążę, że mam mało czasu. Teraz, gdy mam go naprawdę dużo, nie odstępuje ode mnie wewnętrzne poczucie, że muszę się gdzieś śpieszyć.

Dzieje się tak wówczas, gdy mam przed sobą jakieś sprawy do załatwienia. To mnie paraliżuje, nie potrafię zabrać się za nic, no bo zaraz będę musiała gdzieś wyjść. Nawet jeśli to zaraz to 5-6 godzin. Z drugiej zaś strony to sprawia, że czas przecieka mi między palcami. Bo przecież mam jeszcze tyle czasu do wyjścia. To jakaś niekonsekwencja, która jest we mnie.

Pośpiech pojawia się na modlitwie, na czytaniu Pisma Świętego. Także na Mszy, kiedy zaczynam się denerwować, że ksiądz przedłuża, wychodzę wcześniej i nie zostaję już na nabożeństwie (choć czasem jest to uzasadnione).

Lubię mieć dzień wypełniony do cna, wtedy, choć towarzyszy mi pośpiech i świadomość, że nie zdążę, czuję, że go nie zmarnowałam. Niestety, gdy więcej czytam, coś tam w sobie staram się pogłębiać – pojawiają się wyrzuty, że nic nie robię. Ale tego pomalutku się uczę – uczę się, że to nie jest czas zmarnowany i coraz częściej w wieczornym rachunku sumienia rozpatruję go, jako właściwie wykorzystany.

Kiedyś na kazaniu usłyszałam, że nie umiemy się modlić, bo nie zatrzymujemy się na tej czynności w danej chwili, ale gnamy gdzieś przed siebie. Dokładnie tak jest ze mną. Gdy siedzimy, to już myślimy o tym, żeby wstać, a gdy idziemy, to o tym, że zaraz usiądziemy. Nie zatrzymujemy się na danej czynności, bo jest w nas ciągły pośpiech. Robiąc jedną rzecz, myślimy już o tej, którą za chwilę mamy zrobić. Na modlitwie najczęściej się na tym łapię.

Myślę, że dany mi obecnie czas jest po to, by w końcu w swoich myślach się zatrzymać, a nie gonić ciągle dokądś. Pozwolić sobie na zmarnowanie czasu dla Niego. Wyjechać na rekolekcje, dni skupienia, czy sesje weekendowe. Tam, odrywając się od codziennych obowiązków, jest szansa, że skupię się na modlitwie, na obecności Boga… A przecież niczego bardziej nie pragnę…

Czasu nie da się dogonić - trzeba z nim nauczyć się mądrze żyć.