Pierwsze mecze piłki nożnej oglądałam z moim Tatą. On wprowadzał mnie w tajniki i zasady obowiązujące na boisku. Emocje przychodziły dopiero, gdy zdecydowałam jakiej drużynie będę kibicować, oprócz tych, co do których nie trzeba było podejmować takiej decyzji, jak np. wczoraj w meczu inaugurującym Euro. Zresztą był czas, że trenując piłkę ręczną sama interesowałam się różnymi dyscyplinami sportu. I choć nie wyrosłam na takiego kibica, jakim jest moja siostrzenica Kasia, to zdecydowałam się pośledzić co nieco te nasze Mistrzostwa Europy.

Podzielam krytykę i słowa o nieuczciwości, nierzetelności, ale również te o potrzebie rozrywki, o narodowej solidarności jakie te mistrzostwa z sobą niosą. Choć sama nie emocjonuję się ani czyjąś krytyką, ani entuzjazmem.

Nie, nie mam zamiaru tutaj prowadzić jakichś ocen, czy kącika kibica. Jednak wczorajsze obydwa mecze skłoniły mnie do pewnej refleksji. Gdyby zamienić w meczach sędziów, widzielibyśmy zupełnie dwa inne widowiska. Ten z meczu z Polską nie za bardzo pozwalał zawodnikom rozwinąć skrzydła, mógł spowodować zachowawcze postawy zawodników obydwu drużyn, pomijam tu sprawę utraty kondycji naszych pod koniec meczu. Sędzia może zniszczyć każde dobre widowisko, jeśli inaczej postrzega piłkę nożną niż kibic.

Gdzie ta refleksja?  No właśnie, jak wyglądałoby moje życie, gdybym na swej drodze spotkała zupełnie innych ludzi? Ktoś powie, po co ci to wiedzieć. I faktycznie ta wiedza jest mi zupełnie do niczego nie potrzeba. Ale jest też druga strona medalu – mój wpływ na innych ludzi. Czy zdaję sobie sprawę z tej odpowiedzialności, zwłaszcza jako nauczyciel? Ilu zraniłam, bo miałam zły dzień, albo ktoś nacisnął mi na odcisk, albo trafił na feralny dzień? Ilu ludziom zmieniłam obraz Boga tym, że nie niosłam GO w sobie? Ile osób zamknęłam swoim zbyt ostrym słowem, niewrażliwą uwagą? Etc…