włączyłam w niedzielę telewizor, właśnie trwał program "Między ziemią a niebem", jakiś ksiądz powiedział, mniej więcej coś takiego:

"Nie ma ludzi wierzących nie praktykujących, są tylko praktykujący niewierzący."

I coraz bardziej się przekonuję, że tak właśnie jest. Jesli chodzi o mnie. To, o ile mam pewność, że do pierwszej grupy nie należę, to, co do przynależności do tej drugiej grupy nie mogę być całkowicie pewa, że i mnie ona nie dotyczy...

Jak często praktyki religijne są tylko pustym gestem i nic nie znaczącym przyzywczajeniem, nie mającym nic wspólnego z prawdziwą relacją z Bogiem... Smutne, że i pośród kapłanów może się ona pojawić...