W dzisiejsze popołudnie mieli mi tylko wymienić gazomierz, tak go wymienili, że trzeba było wzywać pogotowie gazowe, więc zaplanowane porządki mieszkania musiałam nieco odłożyć w czasie. Ale dzień zaczęłam w zupełnie odmiennym nastroju, o czym poniżej...

 

Wstałam dziś bardzo spięta, nie wiedzieć czemu. Na Mszy usilnie próbowałam szukać przyczyny. Łzy napływały do oczu, jakby chciały dać upust temu napięciu. Czasem ni stąd ni zowąd takie stany mi się zdarzają. Mijają, gdy wejdę w codzienne obowiązki. Tym razem minęło dopiero po trzeciej lekcji. Byłam bardzo rozdrażniona, z wielkim trudem uśmiechałam się i żartowałam, mimo, że cały tydzień towarzyszyło mi zadowolenie i wewnętrzna radość… Dzieci w szkole dziś nie były łatwe, bardziej pobudzone, zapewne słoneczną pogodą i być może zbliżającym się tygodniem laby, a to raczej mi nie pomagało. Potem udało mi się wykrzesać nieco więcej uśmiechu.

Takie negatywnie emocjonalne stany, jak w dzisiejszy poranek mają i dobre strony. Pomagają mi w inny sposób doświadczać obecności Boga zwłaszcza podczas Mszy św., na modlitwie, w Komunii św. Znów łatwiej było mi przytulić się do NIEGO i oddać MU swoją bezsilność, a to, mimo, że nie ustąpił niepokój, wyciszyło mnie i dało poczucie bezpieczeństwa.

Od wielu lat tak już jest, że długi weekend majowy mam zazwyczaj zajęty przygotowywaniem do uroczystości Wczesnej Komunii, która w mojej parafii przypada zawsze w pierwszą niedzielę maja. Ten weekend, który właśnie się zaczął, mam już zaplanowany na próby, dekorowanie kościoła, przygotowywanie serduszek, ale także na spotkania z tymi, z którymi jest to trudne w codziennym zabieganiu. Spotkania rozpoczynam od jutra, więc chyba zaczynam się cieszyć, choć czekają mnie jeszcze porządki w domu, a one nie należą do moich ukochanych czynności ;o))