Myśl, która mi dziś towarzyszyła, a której echo usłyszałam podczas czytań Mszalnych związana jest z odmiennym postrzeganiem spraw po upływie czasu.

 

Dziś do pracy jechałam na benzynie i Zdrowaśkach ;o)) Zaplanowane 15 minut na odgarnianie śniegu sprzed garażu okazało się za krótkie, ale szczęśliwie z Bożą pomocą na dyżur przed godziną ósmą zdążyłam. Po pracy jazda była już znacznie lepsza. Nawet na mojej ulicy dało się zaparkować. Ale nie chcę myśleć, co by było, gdyby śnieg w ciągu dnia padał tak, jak w nocy.

Myśl, która mi dziś towarzyszyła, a której echo usłyszałam podczas czytań Mszalnych związana jest z odmiennym postrzeganiem spraw po upływie czasu.

Czas weryfikuje moje oceny, moje postrzeganie, patrzenie na różne sytuacje, ludzi. Nie powinnam zanadto ufać pierwszym wrażeniom i zbyt pochopnym ocenom. Dopiero czas pokazuje, co w kimś, a także we mnie, tak naprawdę siedzi. Po czasie nagle okazuje się, że ktoś jest zupełnie inny, niż wcześniej myślałam, a to, co ktoś mówił mi o sobie, czy o innych, bywa, że okaże się nieprawdą, wyssanym z palca komentarzem, interpretacją.To chyba wynik zazdrości, głupiej rywalizacji, działania, by za wszelką cenę poczuć się lepszym od innych, bądź też udowadniania czegoś, czego tak naprawdę nie ma, co jest jedynie wytworem wyobraźni. Po czasie przekonuję się się, że ktoś jest zupełnie inny, niż o nim myślałam, czy też usłyszałam od innych.

Czas zakwestionuje moje motywacje, wybory. I gdy opuszczą mnie emocje wywołane czasem przez kogoś celowo, może dla zabawy (pewno nieświadomie), dopiero widzę, że ktoś, kim się zachwycałam, czy też na kim mi zależało, jest zagubionym, słabym, zwykłym człowiekiem. Kimś, kogo nękają problemy z samym sobą, słabości. Widzę, że zbytnio kogoś idealizowałam, tłumaczyłam, bo chciałam, by pasował do moich ramek, do moich wyobrażeń… I zapewno działa to w obydwie strony

Wciąż tak trudno mi o cierpliwość. Dlaczego nie potrafię dawać sobie czasu, by pewne sprawy, sytuacje, ludzi lepiej poznać i zrozumieć, by odczekać i zobaczyć gdzie leży prawda?