Odczytałam w komórce nieznany mi numer telefonu. Oddzwoniłam.

- Ktoś dzwonił do mnie z tego numeru.

- Przepraszam, ale nie dam rady przyjść na zebranie, mam problemy z nogami.

- A kiedy będzie mogła Pani przyjść?

- Obawiam się, że będzie trudno, w środę idę do lekarza (transplantologa)i pewno położy mnie znów w szpitalu.

- Jest dużo dokumentów do podpisania, czy nie miałaby Pani nic przeciwko temu, bym po zebraniu przyszła do Pani?

- Oczywiście, jak najbardziej.

Wysokie czwarte piętro. Wchodzę do mieszkania. Zadbane i urządzone dość skromnie. Mama nie podnosi się z miejsca, pokazuje nogi. Obydwie stopy jak banie, jedna zapalona, na nogach liczne głębokie rany. Twarz szara, oczy podkrążone. Zupełnie nie ta sama osoba, która przychodziła w zeszłym roku na zebrania.

Rzucam kilka informacji o zebraniu i proszę o weryfikacje danych osobowych i kontaktowych z rodzicami. Przy tej okazji dowiaduję się, że tata odszedł. W głosie słyszę drżenie i próbę ukrycia bólu. Widzę, jak silnie powstrzymuje łzy.

Zadaję pytania o rokowania, co do jej zdrowia. I wtedy poznaję jej historię.

Dwa lata temu ujawniło się, że jest zakażona wirusem zapalenia wątroby typu C, popularnie HCV. Półtora roku temu przeszczepiono wątrobę, tuż po operacji zaczęła się w brzuchu gromadzić woda, co uniemożliwiło chemię, która miała wspomóc zniszczenie tego wirusa (tak zrozumiałam, ale się na tym nie znam). To, niestety, spowodowało, że ciągle grasujące wirusy zniszczyły jej „nową” wątrobę. Teraz znów czeka na przeszczep…

Gdyby tak zajrzeć do domów wszystkich moich uczniów, mogłabym ich lepiej poznać - pomyślałam wychodząc z mieszkania.

Teraz będę inaczej patrzeć na K., wiedząc jak bardzo sytuacją rodzinną musi być obarczony. Czy zdaje sobie sprawę, że w każdej chwili może stracić mamę? Jeśli tak, to doskonale maskuje swój strach…

Jak wielu spraw nigdy nie dowiem się o tych, których mam kształtować. Jakże cenna byłaby ta wiedza w procesie wychowania…