Leniwie rozpoczynam ten dzisiejszy dzień, choć mam klika planów porządkowych, na które w ciągu roku nie było czasu. Wczoraj jeszcze musiałam pójść do szkoły, od dziś już jestem na dwa miesiące od niej wolna.

Przyglądam się więdnącym kwiatom, które w „transakcji mieszanej” (świadectwo za kwiatek) otrzymałam niespełna tydzień temu. Co roku, gdy w dniu rozdania świadectw przychodzę z ledwo żywymi kwiatami do domu, mam mieszane uczucia. Już dawno zatarło się, że są wyrazem wdzięczności, a raczej zwyczaju, tradycji. O ile rodzice być może wyrażają w ten sposób jakąś wdzięczność, rzadko jest ona w świadomości dzieci. Ile tu zmarnowanych pieniędzy, można by je wykorzystać w znacznie lepszy sposób. Już, gdy oporządzam kwiaty, wiele muszę od razu wyrzucić.

Na zebraniach z rodzicami nie podejmuję tematu kwiatów, bo mogłoby wyjść, że zagaduję o prezent, albo, że w ogóle o kwiatach przypominam. To delikatna materia, którą jednak chcę poruszyć na początku roku. Może zaproponuję, by te pieniądze rodzice zużyli na coś pożyteczniejszego dla klasy, dzieci. Zamierzam się od wielu lat, by coś z tym zrobić, a potem jakoś brakuje odwagi, albo po prostu w wirze wielu nowych informacji, o tym zapominam. Może ma ktoś pomysł, co z tym fantem zrobić? Może rodzice wypowiedzą się, jak to wygląda z ich strony?

Ale nie o kwiatach chciałam pisać. No cóż, może o tym, co chciałam, napiszę innym razem, bo teraz muszę zrealizować to, co zaplanowałam ;o))

 

a to część kwiatków, usiłowałam przy nich zrobić zdjęcie Farosowi, który prześlicznie wyglądał między nimi,
ale nie dało rady - ostały się same kwiatki ;o))

PS Dodam jeszcze, że sporą radość sprawiła mi jedna uczennica z klasy 4, która bez kwiatków podeszła do mnie, by podziękować po raz kolejny za to, że dałam jej szansę poprawy oceny ze sprawdzianu, co umożliwiło jej otrzymanie świadectwa z paskiem. Była naprawdę przeszczęśliwa, a ja razem z nią. Mam kilka fajnych wspomnień, kiedy dzieciaki całkiem szczerze przychodziły podziękować i kwiatki nie były do tego potrzebne ;o))