Wczoraj w Liturgii Słowa wsłuchiwaliśmy się w modlitwę "Ojcze nasz". To piękna modlitwa, której nauczył nas Jezus. Pisząc o Ziemi Świętej będę wspierać się słowami ks. profesora, który przybliżał nam wiedzę o tych pełnych obecności Jezusa miejscach (sama nie posiadam takiej wiedzy). A to, co słyszeliśmy, warte jest tego, by podzielić się z innymi. Mam nadzieję, że nie będzie potrzeba tu autoryzacji tekstu... ;o))

Modlitwa „Ojcze nasz” jest najbardziej chrześcijańską modlitwą. Nie ma chyba modlitwy bardziej chrześcijańskiej niż „Ojcze nasz”. Jednocześnie jest to modlitwa na wskroś żydowska. Jezus był Żydem i korzystał z modlitw, jakie w judaizmie były rozpowszechnione. Pierwszym znakiem, że jest to modlitwa mocno zakotwiczona w judaizmie jest fakt, że składa się ona z inwokacji: „Ojcze nasz, któryś jest w niebie” oraz siedmiu próśb. Bardzo wiele modlitw żydowskich było tak zbudowanych. Liczba 7 dla Żydów jest liczbą świętą, doskonałą. Można sobie wyobrazić tę modlitwę jako żydowski świecznik – menorę, która składa się z siedmiu ramion. A symbolizuje ona siedem planet, które wtedy znano. Świecznik ten płonął w świątyni jerozolimskiej i symbolizował oddanie przez nie chwały Bogu. Tak ja płomień wznosi się do nieba, tak samo cały wszechświat oddaje chwałę Panu.

Ta modlitwa nacechowana jest pewną symetrią. Trzy pierwsze prośby dotyczą Pana Boga, który jest samą dobrocią, trzy ostatnie natomiast mówią o tym, by Pan Bóg chronił nas od tego co złe. (cdn)
(na podstawie komentarza ks. prof. M. Rosika)

 

kościół Pater Noster - dziedziniec

 

modlitwę "Ojcze nasz" można było przecztać w wielu językach, nawet jest napisana alfabetem  Braille'a 
i nasza jedyna siostrzyczyka Magdalenka