Gdy ponad rok temu obejmowałam wychowawstwo w mojej obecnej klasie, wiedziałam, że jest tu sporo dzieci z problemami. Z jednej strony ze słabymi możliwościami intelektualnymi, z drugiej zaś, z problemami rodzinnymi.

Dziś chcę napisać o jednej z dziewczynek. Sandra o pięknych błękitnych oczach. Ma o rok młodszego brata, ale jeszcze troje rodzeństwa, których ojcem jest obecny mąż mamy (nota bene były nasz uczeń). Mama spodziewa się szóstego dziecka.

Sandra, jako najstarsza, zawsze była odpowiedzialna za młodsze rodzeństwo. Czasem widuję ją, jak trzymając je za ręce, przed swoimi lekcjami, prowadzi do przedszkola. Chce być grzeczna, ale chyba nie ma najlepszych wzorców w swoim środowisku. Całe popołudnia spędza poza domem. Rozumiem, że chce uciec od nadmiernego obciążenia obowiązkami. Nie wiem pośród jakich znajomych się kręci. Obserwując ją, mam wrażenie, że o wiele za starszych, jak na jej 11 lat.

Słabiutkie wyniki w nauce są wynikiem małych możliwości, ale również zaniedbań. Dodatkowe obciążenie to świadomość, że rodzony tata siedzi w więzieniu.

Dlaczego o niej piszę? Bo na konferencji dowiedziałam się, że przy okazji ciąży, wykryto u jej mamy guza złośliwego. Nie można obecnie interweniować, bo na dniach ma urodzić się dziecko.

Rozmawiałam z Sandrą. W trakcie zorientowałam się, że nie wie o chorobie swojej mamy. Jak potoczą się jej dalsze losy? Nie chcę myśleć, co stanie się, gdyby mama zmarła. Czasem nachodzą mnie myśli, że to niesprawiedliwe. Wiem, wiem – Pan Bóg jest ponad i widzi inaczej, wie lepiej. Roni łzę, gdy błądzimy, ale kocha do szaleństwa. To z tej miłości szanuje wolę człowieka, którą zresztą sam mu dał.

A Sandra jest naprawdę kochanym dzieckiem, choć sprawia czasem problemy. Często przychodzi porozmawiać, pochwalić się, gdy poprawi ocenę, dostanie lepszą ocenę (np. 2), wypłakać się, gdy ktoś jej dokucza... ech, jakoś od poniedziałku wiele o niej myślę...

Panie, proszę Cię dziś, weź życie Sandry i jej sprawy w swoje ręce….