To był trudny tydzień. Zmagania się z własną przeciętnością, zgodą na to, że nie doświadczę na modlitwie niczego wielkiego prócz udręki. Uświadamiania sobie, że robię to jedynie z potrzeby spełnienia obowiązku, a nie z miłości. Konfrontacji własnych pragnień, mniemania o sobie z rzeczywistością.

Czy zanadto nie skupiam się na formie niż treści we wszystkich moich poczynaniach?

Pan Bóg staje się coraz normalniejszą rzeczywistością, tak bardzo, że zapominam o sacrum. Tak bardzo, że często zwracam ku Niemu myśli, choć na modlitwie nie potrafię…

Może to po prostu taki etap mojej z Nim relacji?

To był trudny tydzień, ale mimo wszystko, radosny. Ot, tajemnica wiary…  

 

Panie, chcę Cię kochać, choć marna ta moja miłość...