Jakże inny poniedziałek od tego sprzed tygodnia. Mogę się jedynie domyślać skąd dzisiejsza radość …

Łaziłam po szkole i szczerzyłam do wszystkich zęby. Zresztą jak przez ostatnie kilka dni, będąc pośród ludzi, których nie znałam, a którzy z życzliwością go odwzajemniali. Pomagał, bo musiałam się zmierzyć z wielkim egoizmem, choć sporo mówiło się o miłości. To takie sytuacyjne oddziaływanie Boga – zmaganie się z egoizmem w towarzystwie rozważań o miłości. Było to mocne doświadczenie. Pan Bóg działał i to przez sytuacje bardziej niż przez słowa. I nie sprawiało mi to bólu, wręcz przeciwnie, pojawił się dystans i spokój, który ktoś ostatnio nieco mi zaburzył. Czy to już miłość? Tego nie wiem, ale nie czułam się zraniona i było mi dobrze, choć pojawiły się i łzy, ale chyba bardziej oczyszczające i kojące niż bolesne. Czułam JEGO działanie. I ta towarzysząca pewność JEGO obecności...

Uśmiech tak wiele wnosi do relacji z ludźmi. Mnie dobrze nastraja. Widzę, jak zaraża innych ludzi. A w pracy z dziećmi bardzo pomaga. One wiedzą, że po ostrej reprymendzie i tak w końcu się pojawi.

Hmm… no i ta dzisiejsza lekcja z moją klasą, jakże inna od tych, które są zazwyczaj. I gimnazjalistki, i licealistki, ktore przyszły do szkoły ćwiczyć wspólnie z dzieciakami śpiew na Roraty. Oj, nastroiło mnie to bardzo dobrze. A moja siostra nie weszła do Rady i to też mnie nie zasmuciło, bo jakoś jej tam nie widziałam. Choć, jak sama twierdzi, jej rodzinie takie doświadczenie też się przydało. Wszyscy wspólnie znów coś robili i przeżywali, a to bardzo łączy i wzmacnia i tak już silne więzi rodzinne. A to chyba ważniejsze od kasy tak myślę...

Wiem, że jutro może być inaczej, dlatego chcę się cieszyć tym, co mi Panie dałeś dziś. Tak niewiele trzeba, odrobinę uśmiechu, życzliwości, by łamać bariery, by patrzeć pozytywniej na swoje życie i drugiego człowieka - za dzisiejszy uśmiechnięty dzień - dziękuję Ci!