Czasem myślimy, że nasze słowa i deklaracje ukryją nasze postępowanie, nasze zachowania, to, co widzą inni. Słowami próbujemy sami przekonywać siebie, że to co widzą - to ich chora wyobraźnia … Czasem dochodzi do tego, że za naszą słabość obwiniamy innych. Z własnego doświadczenia wiem, że warto zatrzymać się nad tym, jak oceniają, widzą, mnie inni.

Przecież prawdę kiedyś poznam i nie zmieni jej moje przekonywanie, że Panu Bogu się zdawało, że to Jego „chore wyobrażenia”…

Dlatego nadal chcę poznawać tę prawdę. To RRN zawdzięczam tę świadomość, jak i wiele innych, choć już jakiś czas nie mam z nim nic wspólnego. Obserwowanie zachowań innych, konfrontacja ich z własnym postępowaniem, przypatrywanie się swoim własnym reakcjom na to, czego od nich doświadczam, próba rozpoznawania prawdziwych moich motywacji, jest drogą właściwą i nią chcę nadal kroczyć…

Bo to jedyny sposób na poznawanie tego, co jest we mnie – dobrego i złego. Czasem wyolbrzymiam dobro, obnoszę się nim, a dyskredytuję zło, nazywając je, że jest Oki, zwłaszcza to, na które zwraca mi uwagę ktoś inny. Stąd ten obraz musi być fałszywy, musi być iluzją. Rozpoznanie, czym kieruję się wobec innych – egoizmem czy też autentycznym pragnieniem ich dobra, czy prawdziwe poszukuję w tym wszystkim Boga i relacji z Nim – pozwala mi odkrywać, czasem zaskakujące mnie samą, tajniki moich słabości.

Nie chciałabym, stając kiedyś przed Bogiem, by prawda, którą zobaczę, zbuntowała mnie na Niego, gdy zobaczę, że On mnie w taki sposób postrzega. Choć zapewne w obliczu Jego Miłości i Miłosierdzia, w Jego Obecności, będę umiała tę prawdę przyjąć. Czasem sobie myślę, że czyściec będzie trwał tak długo, aż nie zaakceptuję prawdy o sobie, a przynajmniej to może być jedna z jego części składowych. A więc może warto zawalczyć o jego skrócenie?