Po dłuższym czasie przyglądania się pewnym relacjom, jestem pewna, że zawieranie znajomości drogą netową w niektórych przypadkach rodzi zaburzenia emocjonalne. W realu niewielu zainteresowałoby się np. jakimś księdzem, żoną, osobą samotną, a w necie można nawet porywalizować o czyjeś względy i zawsze wytłumaczyć, że to tylko net, więc dobra bezpieczna zabawa. Czy aby na pewno?

Posyłane emotikonki niekoniecznie wywołują te same uczucia u różnych osób. Posłany buziaczek, serduszko, przytulenie dla kogoś, kto je wysyła może nic nie znaczyć, a u tego, kto je otrzymuje może wyzwalać błędne wyobrażenie i na odwrót. (Nigdy nie wysyłam emotikonków sprzecznych z tym, co w danej chwili odczuwam, mam taką zasadę)

Jeśli to zaczyna rodzić zaborczość i zawłaszczenie to może nawet prowadzić do duchowej zdrady swojego stanu. Żona emocjonalnie zaczyna zdradzać męża, kapłan swoje powołanie, osoba samotna, choć wydaje się najbardziej bezpieczna, zamyka się na kontakty z reala, co pogłębia jej samotność.

Nie znając drugiego człowieka, ktoś zaczyna się otwierać przed kimś, przed kim w realu w życiu by tego nie zrobił i tak głęboko, jak w realu by nie zrobił. Wchodzi w emocje, które są sprzeczne z jego naturą – to niszczy, zwłaszcza tych, którzy mają jakieś kompleksy… zaczynają wierzyć, że są kimś, kim tak naprawdę nie są, wierzą w coś, czego tak naprawdę nie ma… wchodzą w świat iluzji…

I w końcu dochodzi do zamknięcia się na tych, którzy kochają i są życzliwi, którzy są obok. Zaczyna się ich nie zauważać, bo oni nie dostarczają takich przeżyć. Zaczynają być nieważni. Dla nich zaczyna brakować czasu, bo całą energię, cały swój wolny czas dajemy komuś, kto jest tylko iluzją… czasem dla spokoju sumienia dajemy tym, którzy są obok nas, ochłap pozoru zainteresowania, publicznej manifestacji swojej miłości i przywiązania… co jest tylko uspokajaniem sumienia i pogłębianiem iluzji…