Proza życia. Normalność – czasem bywa najtrudniejsza. Bo nie akceptując jej, zaczynamy zabiegać o to, by być zauważonym przez innych. Kreujemy siebie na kogoś kim nie jesteśmy. Robimy wszystko, by inni pozytywnie nas odbierali, chwalili, zauważali. Bo wtedy mamimy siebie, że jest z nami wszystko OK. I zaczynamy żyć złudzeniami. No i nie akceptując swojej sytuacji wchodzimy w świat marzeń, zaczynamy żyć w nierealnym świecie. Czasem uciekamy w 'zakazane' relacje...

I choć może nawet rzetelnie wypełniamy codzienne obowiązki (co też może być wynikiem uspokajania sumienia), to nasze serca są przy zupełnie innych sprawach, osobach, które dla nas powinny być zakazane. Mąż, który zachowuje się, jak kawaler, żona, która flirtuje i podrywa każdego faceta, kapłan, który żyje, jakby był człowiekiem zupełnie wolnym, panna, jak małżonka, etc. Na pozór nic wielkiego, wszak nie wydaje się, by to pociągało za sobą konkretne grzechy, a jednak nie do końca… To, w jakim stopniu jest grzechem, czyli zdradą Boga, żony, męża, trzeba rozeznać w swoim sumieniu, które zapewne nie daje spokoju. Pojawia się lęk, niepokój, niepewność. Warto wtedy poszukać ich przyczyn…

Jeśli sytuacja życiowa jest trudna do zaakceptowania, to nie usprawiedliwia mnie ucieczka od niej. Wręcz przeciwnie, to okazja do tego, by szukać pomocy u Boga, by jeszcze ściślej się z Nim jednoczyć, by Jemu zacząć ufać, by trwać w NIM (o czym w ostatnim czasie tyle czytam w 1J). To niełatwe, ale nie niemożliwe…

Te myśli nie są wyssane z palca, nie są wynikiem jakiejś mojej urojonej wyobraźni, ale są refleksją opartą na pewnych moich doświadczeniach życiowych, które kiedyś wniosły w moje życie ogromny bałagan, lęk, strach, nieomal stan depresyjny… Mam nadzieję, że na dzień dzisiejszy już właściwie rozeznanych…

PANIE, naucz mnie umiłowania i akceptowania tego, co przynosi codzienność, odnajdywania w niej CIEBIE i TWOJEJ miłości i pomagaj mi kochać tych, których stawiasz na mojej drodze…