Mk 12,28b-34

Co to znaczy, że mam być świadkiem wiary? Jakie świadectwo o Jezusie daję w swoim życiu? Świadek to człowiek, który nie tylko przyznaje się do Boga, ale wciela w życie Jego naukę. Dotyczy to zarówno praktyk religijnych, jak i spraw codziennych – naszych obowiązków, relacji z drugim człowiekiem, życia rodzinnego, zawodowego, praktycznie każdej dziedziny życia. Tych spraw nie można oddzielać.

Bóg jest przy mnie cały czas, nie tylko wtedy, gdy się modlę, czy jestem na Mszy św., bądź też gdy kieruję ku Niemu swe myśli. Jest obecny w moich bliźnich, w mojej pracy i odpoczynku. Czy zauważam Go? Niestety, zbyt rzadko sobie uświadamiam Jego obecność. I to bywa przyczyną, że nie zawsze jestem Jego świadkiem. Może czasem swoją postawą nawet odpycham innych od Boga, zamiast zbliżać? Ile sytuacji zmarnowałam, ile razy zaparłam się Boga?

„Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary.” Mk 12,33 odpowiada Jezusowi jeden z uczonych w Piśmie. To wyznanie było dość wyjątkowe w ustach współczesnych Jezusowi nauczycieli Pisma, zyskało jednak uznanie Zbawiciela, który oświadczył, że ów bezimienny nauczyciel niedaleko jest od królestwa Bożego (por. Mk 12,34b). Pośród wielu przepisów Prawa zatracano samego Boga. Skupiano się na zewnętrznych formach, a nie dotykano istoty wiary, czyli życia Bogiem.

Tak samo dzieje się w moim życiu. Rozliczam się przed Bogiem z czasu Mu poświęconego, a rzadko uświadamiam sobie Jego obecność, nie staram się wejść w relacje z Nim. Uspokajam się tym, że robię coś dobrego dla bliźnich, nie zauważając, że robię to ze względu na samą siebie. Póki moje działania nie będą wypływały z miłości Boga i bliźniego, póty nie będę wiarygodnym świadkiem Jezusa.

5 czerwca 2008