- 3 godziny czekania na wyjazd, bo policja zakwestionowała autokar

- przewodnik, który chciał realizować plan minimum i podważać autorytet nas, jako nauczycieli

- tłum ludzi na szlakach, w tak pięknych miejscach (czego strasznie nie lubię)

- samotna "straż nocna" z powodu migreny koleżanki

- rozkrzyczane dzieciaki najprawdopodobniej wskutek zmiany pogody

- padający śnieg i 1,5 stopnia Celsjusza…

...a jednak cały czas tam byłeś i czuwałeś

- brak stresu…

- sprawne załatwienie kolejnego autokaru

- żadnych zranień, obtarć i kontuzji

- zadowolenie dzieciaków

- niezrzędzący kierowca

- życzliwy gospodarz

- realizacja programu w 90%

- brak poczucia zmęczenia…

- i ta pewność, że jesteś...

- i ten wewnętrzny pokój i radość :)

...nie, nie trzeba cudu, by uwierzyć, że tam byłeś – wystarczy, że było normalnie...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

PANIE, naucz mnie odnajdywać CIEBIE w normalności,

a nie szukać CIĘ jedynie w nadzwyczajnych wydarzeniach…

.