dziś słowa, które od zawsze mi towarzyszyły i i stały się również moje...

 

Radość

Jak Ci dziękować, żeś mi dał tak wiele,

Iż jestem w życiu jak ów gość przygodny,

Co zaproszony został na wesele

Niespodziewanie i nie odszedł głodny.

Jesień ma złotą pogodą się głosi

O pełnym ciszy, łagodnym wieczorze,

I rozczulone serce moje wznosi

Okrzyk zachwytu: Bóg Ci zapłać, Boże !

Duszą spokojną wstecz się nie oglądam

Za przeszłym dobrem, które już nie wróci,

I w swej radości niczego nie żądam,

Tylko dziwię się, że radość smuci.

Leopold Staff