Jestem taką, której często doradzają zmianę swego zachowania. Ja nie mogę stać się kimś, kim naprawdę jestem. Nie mogę być sobą. Muszę być "bardziej towarzyska" i tym podobne. Ja nie jestem aspołeczna, ale przebywać i dużo rozmawiać mogę z duszą pokrewną. Lubię osoby z mego otoczenia, ale ja nie mam o czym z nimi rozmawiać! Mają zupełnie inne i, według mnie, beznadziejne tematy, kompletnie bezwartościowe. Mimo to muszę się zmienić. Powiadają "jeśli wejdziesz między wrony, musisz krakać tak jak one", a z drugiej strony indywidualność to oryginalność i, wiadomo, jest korzystniejsza. Wiem, jak mam sobie to ułożyć. W domu i poza swą pracą mam swój własny krąg, krąg swego życia, który kocham. W nim mogę się skupić na tym, nad czym chcę, i wtedy mogę zachowywać się jak ja. W środowisku, od którego chętnie bym uciekła, a z drugiej strony nie, gdyż wiem, że takie jest moje przeznaczenie, mój obowiązek, i powinnam spełniać go jak najlepiej, wtedy postaram się, aby większość była ze mnie zadowolona. Może dobrze mi to przysłuży.

Panie, spełnij moją prośbę i pomóż mi żyć tak, abym była godna miana człowieka.