Moja lektura na Wielki Post z jednej strony bardzo budująca bliskością autora z Bogiem, sposobem w jaki swoją miłość do Niego pragnie przekazać innym. Ale z drugiej strony 250 stron słów, które wpadały, ale nie dotarły do głębi serca. Do czasu.

"Jak ważne jest to przeżycie pojednania z ojcem i pojednania z braćmi, (w kontekście Łk 15) świetnie pokazuje przywołany tekst z Księgi Rodzaju (Rdz 32,23-33), rzadko kiedy czytany na liturgiach pokutnych, mówiący o tym, jak Jakub walczy z Bogiem. W pierwszym momencie ten fragment wydaje się pełny sprzeczności. Kto wygrał, a kto przegrał w tej walce? Kim jest Pan Bóg dla Jakuba? Czy jest przeciwnikiem czy przyjacielem? Przeciwnika, z którym się walczy, nie prosi się o błogosławieństeo, a Jakub prosi Boga o błogosławieństwo, chociaż jeszcze przed chwilą bił się z Nim. Pan Bóg zachowuje się przedziwnie. Wydaje się słaby, więc prosi o łaskę i mówi :"Puść mnie". A z drugiej strony, jak tylko pojawia się jutrzenka, wymyka się Jakubuowi. Wywichnął mu staw biodrowy i uszkodził ścięgno, pokonał go. A chwilę wcześniej prosił, żeby Go puścił. (...) To bardzo bliskie spotkanie.

W Tate Gallery w Londynie jest niezwykła rzeźba Episteina Walka Jakuba z Bogiem. Obie postacie tak są ze sobą sczepione, tak objęte, że myśli się: zapasy to czy uścisk męskiej przyjaźni, miłości? (...) Dlaczego Jakub spotyka się z Bogiem? Bo chce się spotkać z Ezawem. Zaraz ma się z nim zobaczyć, wraca do domu po dwudziesty latach i strasznie się boi tego spotkania. Jak wiadomo, ma powody, żeby się bać. Dwa razy oszukał Ezawa. (...) Wydaje mu się, że wszystko może prysnąć jak bańka mydlana rano, kiedy Ezaw przyjdzie ze swoimi żołnieżami.(...)

Może być tak, że mamy wobec ludzi jakieś winy, że nie jesteśmy z nimi pojednani, że nie wyobrażamy sobie, żeby było możliwe spotkanie. Bo jest nam po prostu wstyd (albo żywimy jeszcze urazę). I nie odważymy się na to, żeby się z kimś spotkać i popatrzeć mu w oczy, ale możemy popatrzeć Bogu w twarz. (tak bardzo ważny motyw z poprzednich wpisów) To jest spotkanie, które nikogo nie zabije. Spojrzenie Ezawa byłoby dla Jakuba nie do zniesienia, ale spojrzenie Boga da się znieść. Mało tego - na koniec Jakub jest zadumiony, że to spotkanie go nie zabiło. Patrzyłem Bogu w twarz i żyję - mówi. Penuel - doświadczenie twarzy Boga. Patrzyłem Bogu w twarz, mimo, że jestem skończonym łotrem. 

Następnego dnia Jakub spotka Ezawa i powie mu: ZOBACZYŁEM W TWOJEJ TWARZY TWARZ BOGA. Ezaw będzie biegł na spotkanie Jakuba, zostawiając swoje wojsko,biegnie zupełnie tak samo jak ojciec do syna marnotrwanego, żeby chwycić go w objęcia. Co się w nim stało tej nocy, kiedy odkrył, że Ezaw nie jest jego rywalem, że nie jest mordercą, tylko bratem, w którym mieszka Bóg? I że w jego twarzy można zobaczyć twarz Boga - ostatnią rzecz, jakiej by się spodziewał?

(...) W zmaganiach z Bogiem najważniejszą rzeczą jest przyznać się do własnej słabości"

fragment pochodzi z książki
"Rekolekcje. Modlitwa, post, jałmużna" bp Grzegorza Rysia.

To dla mnie ogromnie ważny tekst. Bo mimo przebaczenia, jest we mnie wciąż jeszcze bardzo dużo trudnych emocji. Bóg za to ostatnio otwiera mnie na możliwość spotkania. Moje serce widzi oczywiście tę osobę jako potencjalnego zabójcę, osobę, która ma moc mnie zabić (bo to już w pewnym sensie wielokrotnie zrobiła). To rewolucyjne myślenie, bo mogę, dzięki łasce, spojrzeć na tę twarz i nie tylko widzieć człowieka, a nie wcielone zło, ale także Boga. To zdecydowanie przekracza moje myślenie. Choć to piecze i jest niewygodne, to cieszę się, że Jezus darzy mnie takim zaufaniem, żeby mi to powiedzieć.

Pewnie napiszę jeszcze parę słów na temat tej książki w najbliższym czasie, ale nie mogłam się powstrzymać, żeby podzielić się ze światem tym, co Bóg mi przez te słowa powiedział.

 

Więcej na temat tej książki znajdziecie tu: http://wisnioweksiazki.blogspot.com/2015/03/rekolekcje-modlitwa-post-jamuzna-bpa.html