Można dawać innym bardzo wiele. Można poświęcić im całe życie - i spotkać się z odrzuceniem, nie wdzięcznością. I to oni mogą mieć rację.

Pytanie: czy chcę usłyszeć, czego oni pragną? Czy daję im to, co uważam, że pragnąć powinni? Czy daję "dla nich", czy też dlatego, że potrzebuję dawać? Albo uważam, że moim obowiązkiem jest dawać?

Mieszanina wdzięczności i irytacji. Naruszone granice prywatności. Nie o wszystko warto kruszyć kopię. Ale szkoda... To nie są przecież dary nieważne - złe. Za nimi kryje się czyjś wysiłek, czasem miłość. A jednak są "nieprzyjmowalne"...