Pytania o strajk lekarzy są niezwykle trudne. Czy bycie lekarzem, to zawód czy powołanie? Czy zawód może być powołaniem? A jeśli tak - czy ważniejsze jest życie moje i mojej rodziny, czy moje powołanie?

Sama konieczność stawiania takich pytań świadczy o niesprawiedliwości. Świadczy o tym, że człowiek - powołany do jakichś działań - jest krzywdzony, ponieważ ma powołanie. Świadczy o wykorzystywaniu słowa powołanie do wymuszania pracy w warunkach niesprawiedliwości, na zasadzie: Jesteś powołany, to możesz prosić, a nie żądać. Nie masz narzędzi przymusu.

Trzeba jasno powiedzieć: wykorzystywanie czyjegoś powołania jako narzędzia krzywdzenia człowieka jest niemoralne. To jest źródło niemoralności w obecnej sytuacji.

Lekarz powinien pracować dobrze. Powinien pracować z powołania. Zapewne można oczekiwać, że zgodzi się na pracę w nadmiarze, dla dobra ludzi, ale może to być zgoda jedynie: a) dobrowolna, b) okazjonalna. Jeśli staje się normą, oznacza wyzysk.

[Pomijam kwestie złej pracy lekarzy, łapówek, itd. Niesprawiedliwość popełniana przez lekarzy w tym momencie nie usprawiedliwia niesprawiedliwości systemu, podobnie jak niesprawiedliwość systemu nie usprawiedliwia złych działań lekarzy. Abstrahuję też od poziomu żądań].

I teraz - wracając do podstawowego wątku - czy człowiek powołany ma prawo sprzeciwić się wyzyskowi? Czy ma prawo wykorzystać dostępne prawnie możliwości, by wymusić zmiany krzywdzącego go systemu?

Czy zasada: "krzywdy cierpliwie znosić" powinna go poprowadzić do zgody na wyzysk, jeśli można przewidzieć, że bez jasnego sprzeciwu nic się nie zmieni? Jeśli czekanie niczego nie zmieniło przez kilka lat?

Co, jeśli na szali jest życie i zdrowie niewinnego człowieka? I kto tutaj tym zdrowiem i życiem szantażuje? Lekarze, czy system, który żąda od nich działania wbrew ich dobru?

Czy w tej sytuacji można wybrać własne dobro - swoje i swojej rodziny, czy należy wybrać dobro pacjenta? Dlaczego żąda się od lekarzy permanentnego heroizmu w wybieraniu cudzego dobra, skoro wielokrotnie słyszę, że heroizmu żądać nie wolno? Że heroizm może być tylko osobistym wyborem miłości?

Bogu dziękować, że od dawna nie pracuję jako lekarz. Mogę się nad tymi dylematami zastanowić teoretycznie.