Róbmy swoje - pewne jest to jedno, że

Róbmy swoje - bo dopóki ciut się chce

Drobiazgów parę się uchowa...

Kawałek Młynarskiego. Może ja nie mam w sobie ducha walki, ale to wydaje mi się zawsze najważniejsze. Żebym ja zrobiła to, co mogę czy to, co jest potrzebne.

Rzeczami dla mnie niedostępnymi zajmować się nie będę. Martwienie się o nie to strata czasu. Wystarczy je mieć w pamięci i powierzyć Bogu. I oczywiście wykorzystać okazję do zmian, jeśli się pojawi, bo w końcu nie po to się modlę, by potem przegapiać dane mi okazje.

Choć może wołanie w sprawach mi niedostępnych a niezałatwionych, to też jest zadanie? Też ważne? Może i o tym nie powinnam zapominać?