Rdz 17,3-9 Abram padł na oblicze, a Bóg tak do niego mówił: „Oto moje przymierze z tobą: staniesz się ojcem mnóstwa narodów. Nie będziesz więc odtąd nazywał się Abram, lecz imię twoje będzie Abraham, bo uczynię ciebie ojcem mnóstwa narodów. Sprawię, że będziesz niezmiernie płodny, tak że staniesz się ojcem narodów i pochodzić będą od ciebie królowie. Przymierze moje, które zawieram pomiędzy tobą a Mną oraz twoim potomstwem, będzie trwało z pokolenia w pokolenie jako przymierze wieczne, abym był Bogiem twoim, a potem twego potomstwa. I oddaję tobie i twym przyszłym potomkom kraj, w którym przebywasz, cały kraj Kanaan, jako własność na wieki, i będę ich Bogiem”. Potem Bóg rzekł do Abrahama: „Ty zaś, a po tobie twoje potomstwo przez wszystkie pokolenia, zachowujcie przymierze ze Mną”.

Dzisiejsze czytanie i wydarzenia ostatnich dni pokazują mi jak Pan Bóg troszczy sie o nas i jak często jego obietnice wydające się dla nas abstrakcyjne są jednak realizowane. Pokój serca, radośc z tych wszystkich mąłych rzeczy, które każdego dnia dostaję, radość ze spotkań z cudownymi ludźmi, otaczającymi mnie codziennie, wiara w Najwyższego, poukładanie wielu spraw na wielu płaszczyznach życia, to są właśnie cuda dotrzymanych obietnic.

Jak zmieniła sie płaszczyzna rozmów i tematów w moim życiu poprzez impuls spotkania pewnych ludzi, dostrzegłam, że życie jest piękne a jedno wydarzenia nie powinno tej piękności przysłonić. Więc trzymam sie nadal Bożych obietnic wiary w Jego moc i żyje pełnią życia dla siebie i dla moich dzieci, które dają mi siłe i optymizm w patrzeniu w przyszłość.