„Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy studni. Było to około szóstej godziny. Nadeszła /tam/ kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: Daj Mi pić! Jego uczniowie bowiem udali się przedtem do miasta dla zakupienia żywności. Na to rzekła do Niego Samarytanka: Jakżeż Ty będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić? Żydzi bowiem z Samarytanami unikają się nawzajem. Jezus odpowiedział jej na to: O, gdybyś znała dar Boży i /wiedziała/, kim jest Ten, kto ci mówi: Daj Mi się napić - prosiłabyś Go wówczas, a dałby ci wody żywej. Powiedziała do Niego kobieta: Panie, nie masz czerpaka, a studnia jest głęboka. Skądże więc weźmiesz wody żywej? Czy Ty jesteś większy od ojca naszego Jakuba, który dał nam tę studnię, z której pił i on sam, i jego synowie i jego bydło? W odpowiedzi na to rzekł do niej Jezus: Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskającej ku życiu wiecznemu. Rzekła do Niego kobieta: Daj mi tej wody, abym już nie pragnęła i nie przychodziła tu czerpać. (J 4,6-15)”

 

*************

Jasiu: Ta kobieta musiała być odważna?

   Jan: No tak. W tych czasach rozmowa z kobietą w

         samym centrum miasta – studnia jest tego

         dowodem – i w dodatku z mężczyzną to

         zgorszenie.

Jasiu: Jednak Mu zaufała.

  Jan: W spotkaniu z Jezusem rodzi się pragnienie, które

          tylko On może zapełnić. Jeśli ktoś raz

         na serio spotkał Jego – niczym nie zapełni

         pragnienie jak tylko Nim samym – Wodą Żywą

Jasiu: A jeśli On napoi mnie sobą?

  Jan: Wtedy sam się staniesz źródłem Jego działania

          wobec innych.

Jasiu: Wiesz, wydaje mi się, że dziś sami uciekamy od

          takich spotkań z Jezusem przy „studni”.

          Już nikt nie musi się wstydzić tym – ale czy ja sam

          odczuwam taką potrzebę spotkania?