Chyba z jedno z częściej używanych słów w moich postach: "lukrowane". Przypadło mi do gustu. Jakże często dostaję lukrowane rady. Rozwiązania na wszystko. Wierzyć ponad wszystko, ufać zawsze, zrobić to, zrobić tamto. Jakoś tak mnie własne doświadczenie uczy, że często, gdy tylko zmienią się okoliczności, nadawca rad i rozwiązań, wcześniej nie doświadczony tą okolicznością, w dość wyrazisty sposób traci portfolio rozwiązań. I jak Piotr mimo wcześniejszych zapewnień, trzy razy... oddaje walkę w absolutnym poddaniu. Taka reorganizacja gaduły w milczenie. Pychy w pokorę. Takie kilka dni ostatnich. Kto się nim zajmie, gdy ... Nie wyjdziemy na prostą. Nie zdążymy. Siostra, dalsza rodzina, państwo, system, Kościół ... ? Życie. Z góry przepraszam, że może kogoś urazić, zepsuć idyllę sobotniej nocy ... Odlub, odpuść obserwację. Takie są realia, takie dylematy mają i mieć będą rodzice dzieci z niepełnosprawnością. Większą i mniejszą. Szczególnie wtedy, gdy przynajmniej statystycznie ten ziemski padół przyjdzie nam opuścić wcześniej. To tak przy #białympiątku. A raczej po. Obserwuję te zdjęcia z nałożoną apką. Sztandar przeciw sztandarowi. Nastawione na bycie w tym lub tamtym obozie. Jestem za życiem. Nie potrafiłbym współdecydować o śmierci. Tyle tylko, że to dopiero początek. Gdzie te sztandary, aby to życie było godne od pierwszego dnia narodzin? Uwierz mi - nie jest. Znam to środowisko od podszewki, to nie są historie rodem z Harlequina. To są emocje, które prawdopodobnie nigdy nie będą Ci znane. Oby. Wywiesiłeś (aś) biały sztandar, pomyśl o kolejnym. Równie ważnym. I uczyń choć mały gest, aby ten sztandar miał szansę coś zmienić...  Dziś już znikają. Do kolejnego #czarnegopiątku, wtedy znowu pojawią się i białe.