Klasyczno bojka, zahaczajónco ło mit

Kolejno czesko pohadka, kiero wpadła mi w łoko to "Dešťová víla". Wyreżyserowoł jóm w 2010 roku Milan Cieslar, a w głównyj roli wystómpiła Vica Kerekes.

Ta słowacko Wyngierka (abo jak sie tyż u nos czasym godo - Uheroczka) gro sam Květuška - dziołcha, kiero musi iś na kóniec świata. Wszysko po to, coby uprosić żywioły (Słóńce, Łogiyń, Dyszcz, Wiater), żeby już skóńczyła sie susza nynkajónco jyj kraina. A przi łokazji jes to tyż próba dló nij i jyj szaca - wyczimióm ta rozłónka? Jedne poświyńci sie za drugie? Bydzie na kóncu weselisko?

Bydzie, bydzie - wiadómo, przeca to bojka. Ino, że zanim dó niego dójdzie, nałoglóndómy sie na ekranie rzecy niy z tyj ziymi, a nawet... niy z tyj bojki.

Czymu? Bo "Dešťová víla" to film, w kierym to, co ludowe, w przedziwny sposób miyszo sie z tym co mityczne, downe, łodległe...

Jak już Květuška zawyndruje na kraj świata, znojdzie sie na łoriyntalnym pustkowiu, kiere mómyntalnie skojarzyło sie mi z łokolicóm, w kieryj miyszkała gilgameszowo Siduri - bosko szafarka, abo karczmarka, ło kieryj wspómino epos ło Gilgameszu.

Pisołek ło tym w tamtym roku (na przikłod tukej), a terozki mi sie to spómniało. Tyn sóm klimat, atmosfera, motywy...
Mityczno realita jak nic!