uważam, że sytuacja opiekunów chorych jest nie tylko krzyżem, ale i drogą rozwoju duchowego na przykład w duchowości Karola de Foucauld

 

DUCHOWŚĆ O.KAROLA DE FOUCAULD JAKO ODPOWIEDŹ NA PROBLEMY OPIEKUNÓW CHORYCH

 

„Mój Boże, potrzebowałeś tylko trzech lat, aby pouczyć świat o prawdzie, założyć Kościół i wyszkolić apostołów; nie uważałeś jednak, że trzydzieści lat to za dużo, aby ludziom głosić przykład pokory, poniżenia i ukrytego życia”. O. Karol.

 

1. Sytuacja opiekunów chorych.

To bierność i bezradność wobec życia w jego warstwie egzystencjalnej.

 Opiekun zwykle nie ma możliwości wyboru swej drogi życiowej, czuje się tak, jakby została mu ona narzucona wbrew jego woli.

Nie może kierować swoim życiem, musi odrzucić swoje plany i zakopać posiadane talenty.

Jego problemy to pytanie o sens życia i sens cierpienia.

Może mieć żal i pretensje do Boga, także agresję, gorycz i wściekłość, nie raz ukryte pod postacią depresji.

Powołanie może spostrzegać jako ciężar, nie widzi w nim łaski, ale rozpaczliwie potrzebuje sensu życia, szuka go.

Droga powołania o.Karola może stać się tu pomocą do odkrycia własnego powołania. Refleksje o.Karola o roli krzyża z jego listów mogą ukazać istnienie sensu cierpienia.

Ważnym dla opiekuna faktem jest możliwość podjęcia własnej, świadomej decyzji- a więc akt osobistej konsekracji, złożenia przyrzeczeń wobec kapłana i wspólnoty. Taki akt nadaje jego życiu sens lub kierunek poszukiwań tego sensu.

 

W warstwie praktycznej życia opiekun jest osobą czynną, aktywną, o wielu umiejętnościach. Załatwia wiele spraw, ma dużą wiedzę i wykonuje wiele specyficznych czynności.

Takie rozdwojenie pomiędzy faktyczną aktywnością i egzystencjalną biernością jest znacznym obciążeniem psychologicznym.