Stoję po środku

Dookoła ciemność
 

Rozglądam się rozpaczliwie po nicości
 

... Cisza wyniszcza moją egzystencję
 

Tak trudno odnaleźć sens
 

Sens własnego żywota
 

Patrzę, choć nie widzę
 

Dotykam, choć nie czuję
 

Upływają sekundy, minuty, godziny
 

Wciąż upadam bezsilnie, bezwiednie
 

Wiem, że muszę nabrać powietrza
 

choć i tego coraz mniej
 

Moje wnętrze rozdziera ból
 

Dotykam dna...
 

Niemoc zawładnęła całą moją istotą
 

Tkwię w bezruchu
 

Niczego już nie oczekuję
 

Nadszedł kres...