„Chcemy bowiem zgłębiać sprawy niebieskie przez kontemplację, gdy tymczasem nie umiemy strzec nie tylko serca, lecz nawet ciała. I tak, często rzucamy niestosowne spojrzenia, słuchamy o próżnych rzeczach, mówimy bez potrzeby, używamy snu i pokarmu nie dla pokrzepienia ciała, lecz dla przyjemności. Dlatego też, gdy chcemy rozpatrywać sprawy niejasne, sięgać wzrokiem wysoko, wyjść ze swoich ciemności i rozkoszować się smakiem duchowej słodyczy, coś nas oddala od owej tajemnicy, tym skuteczniej, im bardziej przez niedbalstwo roztrwonimy siły naszej obrony. Jest nam wtedy o tyle trudniej wspinać się w górę, o ile, stoczywszy się w dół i zdani na własne siły, nie zadbaliśmy o wznoszenie zamku strzegącego naszego serca” Komentarz do 1 Krl, r. 1

 

„Dusza ludzka jest na tym świecie, jakby okręt, idący przeciw prądowi fali; żadną miarą nie wolno jej stać na jednym miejscu, bo jeśli nie usiłuje wspinać się na szczyty, stacza się na dno.” Księga reguły pasterskiej

 

 

 

św. Grzegorzu Wielki - módl się za nami!