Jan Bodakowski

Antymasońska kampania 1938 roku

 

Po śmierci Piłsudskiego 12 mają 1935 roku, jego spadkobiercy polityczni w łonie sanacyjnej dyktatury rozpoczęli walkę o władzę. Masoneria wsparła roszczenia prezydenta Mościckiego. Była to zła dla wolnomularstwa decyzja, władze zdobył Główny Inspektor Sił Zbrojnych Walery Sławek. Powstały w lutym 1937 Obóz Zjednoczenia Narodowego będący nową emanacją dyktatury by zyskać poparcie społeczne przejął język narodowców.

 

Ożywiła się działalność anty masońska, posłowie zgłaszali anty masońskie interpelacje (twierdząc ze na rachunek sanacji rządzi masońska mafia), w prasie ukazywały się anty masońskie artykuły (jednym z ich autorów był ex premier mason), rządzący byli masoni atakowali swoich braci. Masonom zarzucano lojalność wobec zagranicy a nie wobec Polski. Prasa opozycyjna wątpiła w czystość intencji rządzących (dotychczas masonów).

 

28 listopada1938 roku prezydent RP dekretem rozwiązał masonerie. Trzy miesiące wcześniej masoneria podjęła decyzje o uśpieniu (o czym oficjalnie poinformowała rząd). W dekrecie wymieniono organizacje masońskie podlegające rozwiązaniu przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. Dekret stał się podstawą do likwidacji lóż niemieckich w Poznańskim, Pomorskim i Katowickiem. Policja wkroczyła do siedzib organizacji masońskich, w tym do Brnai Brith i jej warszawskiego odłamu Achdut. Skonfiskowano listy członków i dokumenty formacyjne. Skonfiskowane materiały udostępniono dziennikarzom.

 

Samych masonów dekret nie dotknął. Zadbał o to szef policji mason Józef Kordian-Zamorski. Represje dotknęły tylko masonów i para masonów. Sanacyjna kampania anty masońska zakończyła się nie ujawnieniem masonerii. Po protestach rozczarowanej opinii publicznej sanacja dokonała kilku teatralnych rewizji w domach prominentnych masonów. Temat kampanii ten przybliżył czytelnikom Norbert Wójtowicz w broszurze „Antymasońska kampania 1938 roku” wydanej przez Dom Wydawniczy “Ostoja” .

 

Jan Bodakowski

okładka