"Nasz Bóg jest Bogiem, który jest w pobliżu. Bogiem, który jest blisko, Bogiem, który wyruszył ze swoim ludem, a później stał się jednym z nas w osobie Jezusa Chrystusa, aby być blisko. Ale nie jest to bliskość metafizyczna, tylko taka, jaką opisuje święty Łukasz: kiedy Jezus szedł uzdrowić córkę Jaira, a tłum zwesząd tłoczył się i ściskał, kiedy biedna kobieta z tyłu dotknęła frędzli Jego płaszcza. Jest to bliskośc taka jak wtedy, gdy tłum chciał uciszyć u bram Jerycha niewidomego, który krzykiem pragnął zwrócić na siebie uwagę. Bliskość, która pozwoliła tym dziesięciu trędowatym poprosić Go o oczyszczenie. Jezus był ze swoim ludem, solidaryzował się z nim. Nikt nie chciał przegapić tej bliskości, nawet celnik Zacheusz, który wszedł na drzewo, żeby lepiej Go widzieć.
Nasz Bóg jest Bogiem, który jest bliski. I to jest ciekawe. On uzdrawiał, czynił dobro. Jezus nikogo nie nawracał "na siłę", lecz dyskretnie towarzyszył przemianie człowieka. Nawrócenia, których dokonywał były takie właśnie dzięki Jego postawie towarzyszenia, nauczania, słuchania, aż do tego stopnia, że powiedział do uczniów: Czyż i wy chcecie odejść?
Bóg, który jest blisko, bliski naszemu ciału. Bóg, który wychodzi naprzeciw swojemu ludowi.Bóg, który stawia swój lud w sytuacji spotkania. Dzięki tej bliskości, temu wędrowaniu, tworzy kulturę spotkania, która sprawia, że stajemy się braćmi."

Fragment homilii kardynała J.M. Bergoglio z dnia 2 września 2012