"Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity" (J 12,24)

Patrzę na moje życie i stwierdzam, że chyba jednak nie udało mi się obumrzeć, bo od jakiegoś czasu borykam się z poczuciem ogromnej samotności, wyobcowania, opuszczenia. Nawet tam, gdzie wydawałoby się, że są ludzie złączeni wspólnym celem, ciągle dotykają mnie jakieś szykany. Najprościej byłoby zrezygnować z udziału w spotkaniach, ale z drugiej strony przynajmniej wiem, że chodzę tam dla idei a nie dla ludzi, których tam spotykam. Poza tym znowu niezrealizowane obietnice, nie wiem dlaczego ludzie tak chętnie obiecują, a potem są niekonsekwentni. Powoli tracę zaufanie do wszystkich....