Nie wszyscy są powołani do nadzwyczajnych form dobrowolnego i surowego umartwiania się, jednakże każdy chrześcijanin powinien ćwiczyć się powstrzymując język, łakomstwo, zmysły, dumę. Każdy chrześcijanin powinien się umartwiać.

Kto się umartwia, odczuwa radość wprost niebiańską.

Do raju prowadzi dwoje drzwi: niewinność i pokuta. Kto może pretendować do tych pierwszych : biedny, słaby człowiek? Drugie drzwi są równie pewne. Przeszedł przez nie Jezus, niosąc na ramionach krzyż, chcąc odkupić nasze grzechy i zapraszając nas, byśmy poszli za Nim. Ale podążanie za Jezusem oznacza pokutę, oznacza pozwolić się biczować i biczować samych siebie.

Pierwszą, zewnętrzną pokutą, którą powinniśmy czynić, jest z uległością i ufnością przyjąć od Boga wszystkie bóle i cierpienia, które napotykamy w życiu. Również wszystko to, co niesie ze sobą trud i kłopoty w należytym pełnieniu obowiązków, w naszej codziennej pracy i w ćwiczeniu się w cnotach chrześcijańskich.

Błogosławiony Jan XXIII