"Podobnie na miejscach skalistych posiani są ci, którzy, gdy usłyszą słowo, natychmiast przyjmują je z radością, lecz nie mają w sobie korzenia i są niestali. Gdy potem przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamują" (Mk 4, 16-17)

Mówi się o takich ludziach, że mają "słomiany zapał". Owszem, reagują bardzo pozytywnie, spontanicznie, zwłaszcza, gdy są w gronie ludzi tak samo myślących. Gorzej, kiedy trzeba samemu dać świadectwo wiary, własnych przekonań i to jeszcze wśród takich, którzy uważają inaczej. Wtedy nawet nie potrzeba ucisków czy prześladowań, wystarczy obawa przed wyśmianiem, niezrozumieniem i już "atrakcyjność" słowa zaczyna wygasać, aż w końcu całkiem się o nich zapomina.

Jakoś z dużą dozą nieufności podchodzę do ludzi, którzy łatwo i chętnie przyklaskują nawet wspaniałym inicjatywom. Zwykle jest to dość krótkotrwałe uniesienie. Juz wolę tych, którzy podchodzą do tego rozważnie i na podjęcie decyzji potrzebują pewnego czasu. Tak, jak ziarno, które musi obumrzeć, aby mogło przynieść obfity plon.