W Dzień Babci chwila refleksji nad moimi relacjami z  najstarszym pokoleniem w mojej rodzinie.

Dziadków nie znałam wcale, zmarli na kilka lat przed moim urodzeniem. Jedną babcię, mamę ojca, czasami odwiedzałam, mieszkała w sąsiedniej wsi. Nie miałam z nią jednak dobrego kontaktu, byłam po prostu jedną z wielu wnuczek (babcia miała 8 dzieci, a każde z nich miało nie mniej niż trójkę ). Druga babcia mieszkała w domu obok, więc spotykałyśmy się dość często. Była staruszką, bo jak się urodziłam, miała już 77 lat, zmarła w wieku 90 lat. To było ponad 30 lat temu, ale zawsze pamiętam ją siedzącą przy stole lub na łóżku, przesuwającą palcami paciorki różańca. Cichutka, spokojna, starająca się nikomu nie przeszkadzać swoją osobą. Zmarła w dniu swoich imienin w uroczystość św. Józefa.

Nie zaznałam więc wiele "babcinej" miłości, czasami zazdroszczę tym, którzy ją mieli, z pewnością wiele to wniosło w ich życie.

Cóż, z okazji dzisiejszego święta pomodlę się za spokój duszy moich babć i dziadków.