"Każdego zaś, kto słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku" (Mt 7,26)

Relacje oparte na piasku ludzkich słów, obietnic. Budowane przez kilka lat wspólnych rozmów, działań, modlitw. I nagle przychodzi moment, że to wszystko upada. Chociaż może nie tak nagle, bo ten piasek od jakiegoś czasu podmywany łzami, wydmuchiwany brakiem zrozumienia, brakiem czasu dla drugiej osoby, brakiem chęci rozmowy. A potem to już nie trzeba nawet wielkich burz czy wichury. Dom ludzkich relacji stojący na takim fundamencie nie przetrwa.

Naprawdę się starałam, ale wygląda na to, że wczoraj ktoś kolejny odszedł z mojego życia. Cóż, nie można nikogo zmusić do przyjaźni, do zainteresowania się drugą osobą. Niby to oczywiste, tylko dlaczego czuję się przygnieciona zwałami rozwalonych ścian...?