"Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę powiadam wam: przepasze się i każe im zasiąść do stołu i będzie im usługiwał" (Łk 12,37)

Ktoś wracający w środku nocy z uczty weselnej musi być zmęczony i ma prawo oczekiwać od sług, aby to oni zajęli się nim, pomogli się rozebrać, przygotowali kąpiel, miękkie posłanie na wypoczynek.

A ewangeliczny pan sadza swoje sługi za stołem i sam im usługuje.

Jakaż wielka nagroda za czuwanie, gotowość na przyjście Pana o każdej porze.

Czy zawsze czuwam i jestem gotowa....?