Cierpienie jest tak powszechnym zjawiskiem, że nikt z nas nie może powiedzieć, że się z nim nie zetknął. A jednak zdefiniowanie go jest w zasadzie niemożliwe. Składa się na nie bowiem splot niepowtarzalnych sytuacji, okoliczności jednostkowego życia, indywidualnych cech osobowości, konstrukcji fizycznej i psychicznej, osobistej wiedzy, wychowania, charakteru, całościowego doświadczenia życiowego, poziomu religijnego itd. To wszystko w dużej mierze wpływa na nasze rozumienie i przeżywanie cierpienia w chwili, gdy ono nas dotknie. Cały nasz zewnętrzny i wewnętrzny świat rzutuje także na podejście do cierpienia drugiego człowieka.

Cierpienia bywają różne i trudno byłoby je spisać w jednej księdze, gdyż jest ich tak wiele jak wielu jest ludzi cierpiących. Tym, co się powtarza w każdym cierpieniu, jest strapienie z jego powodu (to, że staje się ono dla nas problemem), a także samotność w nim (często towarzyszy mu niezrozumienie innych, a niekiedy odrzucenie przez nich tego, co cierpi). Cierpienie nawet wśród kochających ludzi w jakiejś mierze musi pozostać samotne, ponieważ jest nieprzekazywalne. Ból pozostaje wyłączną "własnością" tego, kto go doznaje. Ktoś może nawet bardzo współczuć cierpiącemu i starać się wczuć w jego doświadczenie, ale nigdy nie będzie to tym samym doznaniem.

Nieraz nie widzimy (bo nie chcemy widzieć), jak bardzo cierpiącemu potrzebna jest odrobina serca, akceptacji i współczucia z powodu jego bolesnej sytuacji. Nasz cierpiący czuje się osamtniony nie tylko dlatego, że jego cierpienie jest "nieprzekazywalne", ale dlatego, że go po prostu najzwyczajniej w świecie opuszczamy.

Nie uczymy się współczucia z kart Ewangelii: nie patrzymy na Chrystusa współczującego ludziom ani na Matkę Najświętszą ze współczuciem trzymającą na kolanach Ciało martwego Syna. Szukamy raczej zwyczajnych ludzkich i to często niewłaściwych wzorców.

Danuta Mastalska: "Gdy cierpienie nas przerasta"

Takie rozważania w uroczystość Matki Bożej Bolesnej