Często pierwszym odruchem człowieka doświadczającego krzywdy jest chęć odpowiedzenia tym samym. Nie można jednak zwalczać zła złem, ale przebaczyć doznane urazy. Przebaczenie sprawia, że pojawia się przeciwwaga dla krzywdy, stawia zaporę zapobiegającą zwielokrotnianiu się zła. Przebaczenie nie oznacza, że nie widzimy zła, ale oczyszcza przebaczającego z chęci odwetu. Dokonuje się ono w sercu człowieka. Przebaczenie jest warunkiem pojednania. Do pojednania potrzebne są dwie strony. Nie można go przyspieszać, wymuszać, ono ma swoje etapy i do niego trzeba dojrzeć. Aby pojednanie było prawdziwe, to obydwie strony muszą wziąć na siebie część odpowiedzialności, bo bardzo rzadko winna jest tylko jedna strona. Pierwszy krok na drodze do pojednania powinna zrobić strona, która jest mocniejsza, szlachetniejsza, bardziej otwarta na innych, ta która bardziej kocha.

Przebaczenie nie zawsze uodparnia nas na doznane krzywdy, możemy jednak wyciągać odpowiednie wnioski, które pomogą nam w podobnych sytuacjach.