„Często umysł sprawiedliwego cierpi różnorodne smutne udręczenia za sprawą demonów, stąd i niekiedy bywa doprowadzony aż do małostkowej rozpaczy. Duszy zaś trwającej w Bożej miłości i sama taka trwoga jest pożyteczna ku zasłudze. Czy to bowiem w duszy, czy to w ciele cierpi sprawiedliwy poprzez bodźce duchów nieczystych jakiekolwiek przeciwności, z Bożego w każdym razie przyzwolenia to cierpi. I jeżeli to samo pokornie odniesie ku chwale Bożej i powie to, co na cielesne cierpienie Hiob powiedział: Jeżeli dobro przyjęliśmy z ręki Pana, dlaczegoż zła mamy nie przyjąć? (Hi 2,10), ów nie jest oddzielony od Boga, lecz zjednoczony, nieważne jakąkolwiek okrutną dręczony trwogą.”

 

Sentencje, księga III, rozdział 5