"Dawid wziął procę i pięć kamieni, i tak uzbrojony - zatem w łaskę uzbrojony, nie zadufany w sobie, ale ufając Panu - wyszedł naprzeciwko pysznemu Goliatowi, chełpiącemu się, zadufanemu w sobie. Wziął jeden kamień, rzucił i trafił wroga w czoło - w to miejsce, gdzie powinien być znak Chrystusa, ale go nie było. Kiedy ten trafiony przewrócił się, Dawid wyciągnął jego miecz i uciął mu głowę. I to właśnie uczynił nasz Dawid, Chrystus: wyrzucił diabła spośród jego zwolenników. Powtarza się to, ilekroć jacyś wielcy jego słudzy, których miał w ręku i którymi zabijał inne dusze, uwierzą i używają odtąd swojego języka przeciwko diabłu. W ten sposób Goliatowi odcina się głowę jego własnym mieczem."

 

 Enarr. in Ps 143,2