"Zgubna desakralizacja świętego człowieczeństwa Chrystusa, która jak już podkreślaliśmy, idzie w parze z nienawiścią do tego, co święte, do wszelkich cudów, wiąże się także najgłębiej z absolutyzacją doczesności – z przeniesieniem punktu ciężkości z wieczności na doczesność. Glorificatio Boga poprzez nasze uświęcenie, ba, nawet salvatio dusz na wieczność staje się sprawą drugorzędną w stosunku do naprawy świata, walki z ubóstwem i wojnami.

Tendencja ta jest szczególnie niebezpieczna dlatego, że po pierwsze, jest podstawą wielu katastrofalnych błędów, a po drugie, nie występuje jak inne herezje jako wyraźnie sformułowana teza, lecz jako przyjęta w skrytości przesłanka wewnętrzna postawa czy przesunięcie akcentu. Z tego powodu niemożliwość pogodzenia jej z objawieniem Chrystusa i nauczaniem Kościoła świętego pozostaje dla licznych wiernych czymś niedostrzegalnym. Wielu głęboko wierzących katolików zostaje tą postawą zarażonych w sposób niezauważalny, a wynikające z niej ciężkie błędy są tak samo niepostrzeżenie akceptowane. Owa absolutyzacja doczesności i wynikające z niej błędy nie są nigdy przytaczane jako przeciwne oficjalnemu nauczaniu Kościoła, bowiem nie więżą się z wyraźnym negowaniem dogmatów. [...]

To przecenianie doczesności ujawnia się w wielu listach pasterskich, a przede wszystkim w niezliczonych kazaniach. Mówi się więcej o walce z ubóstwem, o pokoju między narodami, o sprawiedliwości społecznej, jednym słowem – o poprawie tego świata niż o obrażaniu Boga naszymi grzechami, uświęcaniu jednostki, o niebie i piekle, o wieczności i nadziei na zjednoczenie z Bogiem w visio beatifica."