Na skutek gwałtownych pokus umysł pewnych osób tak się zaciemnia, że już same nie wiedzą, czy tu i ówdzie dopuściły się ustępstwa. Obawa ta jest dla nich męką.

  Wspomniane osoby mieszają ze sobą dwie rzeczy:  grzech, który jest złem, i pokusę, która jest źródłem zasług, albo jeszcze przyjemność, która nas nęci wbrew nam samym, i przyzwolenie, które od nas zależy i któregośmy nie dali.

 Pewien dawny autor tak tłumaczy to złudzenie pamięci. Podczas pokusy pociąg ku złemu silnie zwrócił naszą uwagę i dlatego żywo stoi nam w pamięci. Przeciwnie akty wiary nadziei i miłości, choć rzeczywiste, zostały prawie całkiem niezauważone: zapomnieliśmy o nich i szatan mógł na to zapomnienie wpłynąć. Tak to - mówi ów pisarz - niektóre obrazy mogą ukryć przed wzrokiem jedne osoby a uwydatnić drugie .... Gdy na takim obrazie znajdą się i aniołowie wśród złych duchów, widać prawie zawsze tylko tych ostatnich (O. Ragueneau, Vie de la mere Catherine de St. Augustin, 1671. ks. 3, r. 12). Dodaje on też inne porównanie: Gdy do szklanki wody doda się trochę bardzo barwnego wina, wody prawie wcale się nie widzi, tylko samo wino. Podobnie dusza pamięta pokusę, lecz nie pamięta oporu, który jej przeciwstawiła.

 

 

Fragment książki:

 

A. Poulain SJ, Łaski modlitwy, Poznań - Warszawa - Lublin 1967, ss. 412 - 413, książka posiada Imprimatur