Wiecie dobrze, że gdy jezioro jest spokojne i wiatry nie poruszają jego wód, to w pogodną noc niebo wraz z wszystkimi gwiazdami odzwierciedla się w nim tak dokładnie, iż patrząc na nie widzimy równie dobrze całą piękność nieba, jak gdybyśmy spoglądali w górę. Tak samo i nasza dusza, gdy jest zupełnie spokojna, gdy wichry nadmiernej zapobiegliwości, nierówności usposobienia i zmienności nie mącą jej i nie wzburzają – potrafi odzwierciedlać obraz Pana naszego. Gdy natomiast jest wzburzona, niespokojna, miotana nawałnicami przeróżnych uczuć, którymi daje się powodować, zamiast kierować się rozumem upodabniającym nas do Boga – wówczas nie jesteśmy już w stanie odzwierciedlać pięknego, wdzięcznego oblicza Pana naszego ukrzyżowanego ani mnogości Jego doskonałych cnót.

Powierzmy więc troskę o samych siebie Boskiej Opatrzności, a zarazem z prostotą i spokojem czyńmy, co w naszej mocy, aby się stale poprawiać i doskonalić, strzegąc się zarazem pilnie wszystkiego, co mogłoby nasz umysł zaniepokoić lub wzburzyć.