Mt 4, 12-17. 23-25 Ziemia Zabulona i ziemia Neftalego, droga nadmorska, kraj za Jordanems, Galilea pogan, lud, który był pogrążony w ciemności, ujrzał wielkie światło, a tym, którzy przebywali w mrocznej krainie śmierci, zajaśniało światło. Odtąd Jezus zaczął nauczać: „Nawróćcie się, bo nadchodzi już królestwo niebieskie”.

Czytając dzisiejszą Ewangelię można by odnieść wrażenie, że stoimy na początku nowego okresu liturgicznego. W rzeczywistości jednak ten tekst podkreśla prawdę, którą już usłyszeliśmy w poprzednich dniach, szczególnie wczoraj w uroczystość Objawienia Pańskiego: Jezus jest światłością na oświecenie pogan. To dlatego właśnie św. Mateusz podkreśla to, że osiadł na pograniczu tam, gdzie lub Boży mieszał się z ludem, który jeszcze tego Boga nie znał lub też nie przestrzegał Prawa tak, jak czynili to mieszkańcy Judei i Jerozolimy (Galilea pogan). Lud, który był pogrążony w ciemności, ujrzał wielkie światło, a tym, którzy przebywali w mrocznej krainie śmierci, zajaśniało światło.
Jezus jest tym światłem dla każdego człowieka, gdyż wszyscy w mniejszym lub większym stopniu jesteśmy pogrążeni w ciemności. Trwając w grzechu – nawet jeśli tego nie chcemy i nie jest on do końca naszym wolnym i świadomym wyborem jesteśmy pogrążeni w ciemności, w niewiedzy, nie potrafimy właściwie ocenić sytuacji i dokonać właściwego wyboru.
To dlatego właśnie potrzebujemy Jezusa, który będzie nas uzdrawiała z naszych chorób i dolegliwości, który będzie nas nauczał i głosił Ewangelię o królestwie i uzdrawiał ludzi ze wszystkich chorób i słabości., który będzie nas wzywał do nawrócenia, czyli nieustannej przemiany serca.