Wg mnie, nie skromnego grzesznika

Grzech to wymierzony akt nienawiści do Boga, ale nie zawsze, są alkoholicy...

Ale odwracamy się od Boga i tu wierząc ze "bedziemy cali" ( ze to nas nie skrzywdzi) atakujemy Boga, wybieramy zło. Ale to nas nie skrzywdzi tak jak wyrzuty sumienia. Kiedy dojdzie do nas, że kogoś zraniliśmy bądż raniliśmy.

To nas nie rani jak poczucie "ważności", które spada gdy pijemy alkoholol czy inne używki, ja się czuje strasznie słaba [ku woli ścisłości alko jeszcze nie jestem, ani nie biorę ale znam stwierdzenie "znowu"). Jak po kazdym grzechu czujemy się marni i słabi na głębi duszy. Przy zaufaniu "sobie" czujemy się b. wartościowi (przynajmniej ja).
Gdy nie ćwiczymy, nie wydzielamy endorfin też nam się "nic nie chce " mamy wyrzuty sumienia ze "znowu" za dużo zjedliśmy.... za słaba dieta itp.

Zdrowie psychiczne nie odbudowywuje się przy trwaniu w nałogach, własnych słabościach lękach czy gorszych, których nie chce tu wymieniać. Poprawia się wraz z decyzją " chce być lepszy".

Wracając do punktu "grzech"  ludzie potrafią sami siebie krzywdzić wierząc iż jest to cierpienie (jakiekolwiek) lepsze od tego "rzeczywistego"- czegoś czego nie potrafią przeżyć naprawdę. Albo w wyniku grzechu- krzywdy na kimś - sami wymierzają sobie karę, co jest sprzeczne bo są subiektywni i widzą tylko swój grzech , a nie siebie.
Ludzie nie potrafią kochać, bo wcześniej zostali zranieni. Nie wierzą w miłość i to trzeba nam jako chrześcijanom zrozumieć!

Grzech pochodzi od złego i jest wymierzony przeciwko Bogu, naszej miłości do niego, to dlatego czujemy się tak źle. Bo Bóg żyje w nas, w naszym sercu wszystkim co nas boli i kochamy, bo  ON jest miłością.